Selef; cevher, cisim, araz ve buna benzer lafızları kullanmayı yalnızca doğru anlamlar ifade eden yeni terimler oluşları sebebiyle kerih görmüş değildir: Sahîh ilimlerdeki lafızlar için kullanılan terimler gibi… Onlar, hakka delâlet etmeyi ve bâtıl ehline karşı delil getirmeyi de kötü görüyor değillerdi. Aksine onlar bu gibi terimleri; yalan olduğu, hakka muhalefet oluşturduğu ve ondan da öte Kitap ve Sünnet’e muhalefet oluşturduğundan dolayı kerih görmüşlerdir. Bu sebeble bu kelimeleri kullananların; âlimler bir tarafa, avamının yanındaki yakîne ve bilgiye bile sahip olmadıklarını görürsün.

Onların ortaya attıkları önermelerin; hem hakkı, hem de bâtılı içermesinden dolayı şüphe ve tartışmalar çoğalmış, kıl u kâl yaygınlık kazanmış, bundan dolayı da sahîh şeriate ve sarîh akla aykırı, anlatılması ve aktarılması oldukça zor pek çok görüş ortaya çıkmıştır. İleride [İmam Tahâvî’nin:] “Her kim, bilemeyeceği şeyleri bilmek isterse…” sözlerini açıklarken bu konuyla ilgili daha geniş açıklamalar gelecektir.

Bu “akîde”yi, kullandıkları ibarelerde selefin yolunu izleyerek, onların izinden giderek ve onların ortaya koydukları bilgilerden hareket ederek şerh etmek istedim. Belki bu yolla ben de onların izledikleri yola katılır, onlardan biri sayılır ve onlar arasında haşredilebilirim: “Allah’ın kendilerine nimetler verdiği Nebiler, sıddîklar, şehidler ve sâlihlerle birlikte…” olurum. “Onlar ne iyi arkadaştırlar.” (en-Nisâ, 69) Diğer taraftan insanların muhtasar olan kitaplara meylettiğini gördüğümden, ben de açıklamalarımda sözü uzatmaktan uzak durdum. “Başarım ancak Allah iledir. Ben, yalnız O’na dayandım ve yalnız O’na döneceğim.” (Hûd, 88), “O bize yeter; O ne güzel vekildir.” (Âl-i İmrân,173)
el-İmâm el-Kâdî İbn Ebi’l-İzz el-Hanefi.