İmam Ahmed’den gelen rivayette; Ziyad b. Ebi Ziyad, Allah Rasulu sallallahu aleyhi ve sellem’e hizmet eden bir adam veya bir kadından bildiriyor: Allah Rasulu sallallahu aleyhi ve sellem kendisine hizmet eden kişiye sürekli olarak: “Bir ihtiyacın var mıdır?” diye sorardı. Bir gün Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem ona ihtiyacını sorduğunda bu kişi: “Ey Allah’ın Rasulu! Bir ihtiyacım vardır” dedi. Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem: “İhtiyacın nedir” diye buyurduğunda: “İhtiyacım kıyamet gününde bana şefaat etmendir” cevabını verdi. Allah Rasulu sallallahu aleyhi ve sellem: “Sana bunu istemen için kim yol gösterdi.” diye sorduğunda, adam: “Rabbim yol gösterdi” karşılığını verdi. Bunun üzerine Allah Rasulu sallallahu aleyhi ve sellem: “O halde sende çok secde ederek bu hususta bana yardımcı ol” buyurdu. (Ahmed, 2837; Sahih)

Sahabe şefaatin Allah azze ve celle’nin kitabında olduğunu ve şefaatin fayda vereceğini biliyorlardı. Buradaki hadiste Sahabe Nebi sallallahu aleyhi ve sellem’e kendisine ahirette şefaat etmesi için talepte bulunmuştur. Nebi sallallahu aleyhi ve sellem ona “Bunu nereden öğrendin.” diye sorduğunda, O da “Bunu Rabbimden öğrendim.” diye karşılık vermiştir. Sahabenin “Rabbimden öğrendim” demeside Allah azze ve celle’nin kitabının bizzat kendisidir. Şefaat kitapta mevcuttur, ancak bunu zındık, cahil ve islamdan nasibi olmayanlar inkar eder. Nebi sallallahu aleyhi ve sellem hayatta iken kendisininden ahirette şefaatçi olmasını talep etmek caizdir.